Postawy podczas Mszy św.              Autor: Ks. Mariusz Leszko SAC    19.11.2006. Człowiek ze swej natury może mówić nie tylko słowami, ale także swoim ciałem. Dzięki odpowiedniej postawie i za pomocą rozmaitych znaków, może wyrazić: radość i smutek, sympatię i nieprzychylność, głęboki szacunek dla drugiego człowieka albo lekceważenie. Celebrując Mszę św. wznosimy nasze serca, umysły i głosy do Boga. Jako istoty cielesno duchowe modlimy się nie tylko ustami, lecz także naszym ciałem. Podczas Mszy św. zasadniczo przybieramy 3 postawy: Postawa stojąca. Z tą postawą spotykamy się już na kartach Starego Testamentu i oznacza ona godność człowieka odkupionego przez Boga. Zaś w Kościele od samego początku rozumiana ona była jako pozycja tych, którzy zmartwychwstali z Chrystusem i starają się o to, co w górze (por. Kol 3,2). Ponadto ta postawa wyraża miłość, szacunek, uwagę, dyspozycyjność, gotowość pełnienia woli Bożej, bo kto stoi, może natychmiast wyruszyć w drogę, może bez zwłoki wykonać polecenie, przystępując zaraz do pracy, jaką mu wyznaczono. Postawę tę obecnie przyjmujemy: od wejścia celebransa aż do kolekty włącznie; podczas śpiewu przed Ewangelią i w czasie jej proklamacji, podczas wyznania wiary i modlitwy powszechnej, od wezwania: Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę..., aż do Baranku Boży (z wyjątkiem przeistoczenia), w czasie modlitwy po Komunii i zakończenia Mszy Świętej. Takie zarządzenie abp. Sławoja Leszka Głódzia, w naszej diecezji obowiązuje od I Niedzieli Wielkiego Postu 2005. Trzeba nam wiedzieć, jak uczy Kościół, że przyjmowanie Ciała Pańskiego w postawie stojącej nie jest umniejszeniem czci względem Najświętszego Sakramentu, jak wielu chrześcijan niesłusznie uważa, ale wyraża jeszcze bardziej, niż postawa klęcząca, szacunek i gotowość spotkania z Tym, który umacnia nas na drodze naszego pielgrzymowania. Ponadto taki sposób przyjmowania Komunii św. ma nas chronić przed pośpiechem i desakralizacją, która wdziera się do Kościoła, jak też ma zagwarantować godność tego obrzędu i pełniej ukazać jego teologiczną wymowę. Postawa siedząca oznacza słuchanie, refleksję, medytację, uwagę i rozważanie. Siadamy podczas Mszy św. po to, aby lepiej słuchać, aby więcej zapamiętać, aby doskonalej rozważyć Słowo, które Bóg do nas kieruje. W starożytności w tej postawie nauczano zgromadzonych wokół mistrza, a miejsce na którym on siedział określano jako kathedra. Również w chrześcijaństwie jest to postawa słuchającej wspólnoty, dlatego wierni siedzą w czasie czytań i psalmu responsoryjnego, homilii, przygotowania darów (również podczas procesji z darami!) oraz rozdzielania Komunii Świętej. Postawa klęcząca. W starożytności pogańskiej odrzucano tę postawę jako niegodną człowieka wolnego. W chrześcijaństwie, jej przykład znajdujemy w osobie Jezusa w Getsemani (por. Łk 22, 41). W Kościele pierwotnym oznaczała ona pokutę. W średniowieczu klęczenie zaczęło oznaczać hołd wasala względem swego pana. Stosunkowo niedawno, klęczenie stało się oznaką pokornej adoracji. Obecnie tę postawę przyjmuje się w czasie przeistoczenia, jak też na słowa: Oto Baranek Boży. Nowe przepisy liturgiczne podają, że można klęczeć także w czasie całej Modlitwy Eucharystycznej. Postawa klęcząca może przybrać formę jeszcze większego uniżenia, jaką jest leżenie na ziemi, czyli prostracja. Obecnie przewidywana jest ta postawa w Wielki Piątek, kiedy celebrans i diakon leżą krzyżem na początku liturgii oraz podczas święceń, czy wieczystych ślubów zakonnych, w czasie śpiewu Litanii do Wszystkich Świętych. A zatem wymienione powyżej postawy: stojąca, siedząca i klęcząca, wykonywane każdorazowo podczas Mszy św., nie są tylko czysto zewnętrznym znakiem człowieka. One wyrażają ludzkie wnętrze. Kiedy czynione są świadomie, ze zrozumieniem i z wiarą, wówczas niosą one ze sobą głębokie znaczenie, a przez to jeszcze pełniej prowadzą do uczestnictwa w Liturgii. Dlatego dołóżmy starań, aby przez piękno i głębię tych postaw ukazać jedność Kościoła z Ciałem, którym jest Chrystus. <= Powrót do kategorii